در این اوضاع قاراشمیش ِ دوزاری ِ زارتی پارتی که هیچ چیزش به هیچ چیز دیگرش چفت نمی شود و آینده آنقدر غبارآلود است که حتی از شرایط زندگی سه ماه آینده مان خبر ندارم،با یک حوصله ی عجیبی روزها می نشینم به برنامه ریزی کردن برای شب های پاییز!یک لیست بلند بالا نوشته ام از فیلم هایی که باید ببینیم،خوراکی های شب های پاییزمان و خواندن کتاب هرشب بعد از شام.بعد ته دلم از این برنامه ریزی غنج می رود.روزنه ی روشن امید،هرچند کوچک خودش را از میان آن همه تاریکی نشان می دهد و دلم را گرم می کند.دستم را می زنم زیر چانه ام و از تصور خوردن یک لیوان نسکافه ی داغ در حالی که روی گرم ترین سرامیک ِ خانه مان نشسته ام،لبخند می زنم.تازه این در حالی است که ابدا" دل خوشی از پاییز و زمستان ندارم.اما فکر می کنم این عادت را کمابیش همه ی ما داریم.همین که آمدن فصل جدید را به فال نیک می گیریم.انگار که مثلا" پاییز پیامبری باشد که قرار است بیاید و ناجی باشد.ناجی ِ تمام دلواپسی ها و سردرگمی های گاه و بیگاه ِ این روزها..حقیقت این است که شرایط همان است که بود.چیزی عوض نمی شود.این ذهن ماست که در آستانه ی شروع فصلی جدید فرمان خوشبین بودن صادر می کند.دقیقا" شبیه همان حس و حالی که روزهای آخر اسفند داریم.در آن موقع سال به هر کسی که نگاه می کنی دل زنده است و در حال تکاپو برای روی روال انداختن کارهایش قبل از تحویل ِ سال...
دلم می خواهد آن تکه ی خوشبین مغزم را ببینم،ببوسم اش و از او تشکر کنم.دلم میخواهد به او بگویم ممنونم که وجود دارد و با قسمت بدبین و افسرده ی مغزم می جنگد.دلم می خواهد به او بگویم که اگر نبود،تابحال هزار جای زندگی ام از پا افتاده بودم و تسلیم شده بودم.
نیمکره ی خیالی ِ خوشبینم!دوستت دارم!
- ۰ نظر
- ۲۰ شهریور ۹۷ ، ۱۴:۰۵